‘Ban the bag’ made in Alonnisos!

Όταν ήμουν μικρή η Αλόννησος ήταν το αγαπημένο μου νησί. Αγαπούσα τις φώκιες monachus monachus, ήμουν συνδρομήτρια στη MOm / Εταιρεία για τη μελέτη και την προστασία της μεσογειακής φώκιας και ήταν το όνειρό μου να πάω να τις δω από κοντά στο διάσημο θαλάσσιο πάρκο Αλοννήσου. Έτσι, η Αλόννησος και η Σκόπελος ήταν τα δύο πρώτα νησιά που επισκέφτηκα στις πρώτες νησιωτικές διακοπές που έκανα μόνη μου χωρίς τους γονείς μου. Φυσικά έκανα βόλτα με τη βαρκούλα στο θαλάσσιο πάρκο ελπίζοντας ότι επιτέλους θα δω από κοντά τις αγαπημένες μου φώκιες. Δυστυχώς απογοητεύτηκα τότε γιατί οι φώκιες δεν κυκλοφορούσαν στο θαλάσσιο πάρκο για να τις παρατηρεί ο κόσμος όπως νόμιζα τότε.

Σε αυτήν την επίσκεψή μου στην Αλόννησο κατάλαβα καλύτερα τι σημαίνει θαλάσσιο πάρκο και για ποιο λόγο οι φώκιες δε βρίσκονται εκεί για να τις βλέπουν και να παίζουν μαζί τους οι άνθρωποι. Το θαλάσσιο πάρκο είναι μια περιοχή υψηλής περιβαλλοντικής σημασίας που ανακηρύχθηκε ως τέτοιο το 1992 με σκοπό την προστασία των ειδών και των βιοτόπων που υπάρχουν μέσα σε αυτό. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου Βορείων Σποράδων «είναι το πρώτο Θαλάσσιο Πάρκο της Ελλάδας, και η μεγαλύτερη προστατευμένη θαλάσσια περιοχή στην Ευρώπη (περίπου 2,220 km2). Εκτός από τη θαλάσσια περιοχή, το Πάρκο περιλαμβάνει τη νήσο Αλόννησο, 6 μικρότερα νησιά (Περιστέρα, Κυρά Παναγιά, Ψαθούρα, Πιπέρι, Σκάτζουρα και Γιούρα) καθώς και 22 βραχονησίδες».

Από τις δεκαετίες του ’80 και ’90 που έγιναν οι πρώτες προσπάθειες θεσμοθέτησης της προστασίας του θαλάσσιου πάρκου, ακολούθησαν υπουργικές αποφάσεις, προγράμματα και δράσεις για την προστασία των βιοτόπων και τη διάσωση της φώκιας monachus monachus.

Μέσα στα πλαίσια αυτά η Αλόννησος μόλις ανακοίνωσε την εφαρμογή ενός νέου προγράμματος σύμφωνα με το οποίο θα επιδιώξει τη σταδιακή κατάργηση της πλαστικής σακούλας μίας χρήσης, κάνοντάς την έτσι το πρώτο νησί στην Ελλάδα που δεν θα χρησιμοποιεί την πλαστική σακούλα! Στα πλαίσια του προγράμματος θα μοιρασθούν στους κατοίκους του νησιού πάνινες τσάντες πολλών χρήσεων, θα γίνουν δράσεις ενημέρωσης-ευαισθητοποίησης σε μαθητές και εκπαιδευτικούς και θα υποχρεωθούν τα καταστήματα του νησιού να ξεκινήσουν τη σταδιακή κατάργηση της πλαστικής σακούλας από την 1η Δεκεμβρίου 2015. Το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από το ίδρυμα Thalassa και υλοποιείται από τη ΜΟμ και το Δίκτυο Μεσόγειος SOS σε συνεργασία με τον Δήμο Αλοννήσου.

Είναι μια απόφαση για την οποία δεν μπορούμε παρά να είμαστε ενθουσιασμένοι, και ειδικά για το μέρος όπου υλοποιείται και περιμένουμε να δούμε τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα, ελπίζοντας ότι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα και άλλοι δήμοι της Ελλάδας. Καλή επιτυχία στην Αλόννησο και bye bye plastic bag 😉

Plastic albatrosses: a photography project

Σε αυτό το λινκ δείτε το συγκλονιστικό φωτογραφικό ρεπορτάζ Midway του Chris Jordan, ο οποίος φωτογραφίζει νεκρά μωρά άλμπατρος ταϊσμένα με όλων των ειδών πλαστικά από τους ίδιους του γονείς τους που τα μπερδεύουν με τροφή και τα μεταφέρουν στις φωλιές τους. Οι φωτογραφίες είναι αποκαλυπτικές ενώ ο ίδιος ο καλλιτέχνης λέει για το έργο του:

«Στο Midway Atoll, ένα απομακρυσμένο σύμπλεγμα νησιών περισσότερο από 2000 μίλια από την κοντινότερη ήπειρο, τα απομεινάρια της μαζικής μας κατανάλωσης αναδύονται σε ένα εκπληκτικό μέρος: μέσα στα στομάχια χιλιάδων νεκρών μωρών άλμπατρος. Τα πουλάκια που βρίσκονται στις φωλιές ταΐζονται θανατηφόρες ποσότητες πλαστικών από τους γονείς τους, που μπερδεύουν τα πλεούμενα σκουπίδια για τροφή καθώς αναζητούν τροφή πάνω από τον βαριά μολυσμένο Ειρηνικό ωκεανό.

Για μένα, το να γονατίζω πάνω από τα πτώματα των άλμπατρος είναι σαν να κοιτάω έναν μακάβριο καθρέφτη. Τα πουλιά αυτά αντανακλούν ένα φρικτό εμβληματικό αποτέλεσμα της συλλογικής ύπνωσης που έχουν επιφέρει ο καταναλωτισμός και η βιομηχανική ανάπτυξη. Όπως τα άλμπατρος, εμείς οι άνθρωποι του πρώτου (ανεπτυγμένου) κόσμου δεν έχουμε την ικανότητα να διαχωρίζουμε πλέον τι είναι θρεπτικό από το τι είναι τοξικό για τις ζωές μας και το πνεύμα μας. Πνιγμένοι ως θανάτου στα σκουπίδια μας, το μυθικό άλμπατρος μας καλεί να παραδεχτούμε ότι η μεγαλύτερη πρόκληση βρίσκεται όχι εκεί έξω, αλλά εδώ μέσα».

«On Midway Atoll, a remote cluster of islands more than 2000 miles from the nearest continent, the detritus of our mass consumption surfaces in an astonishing place: inside the stomachs of thousands of dead baby albatrosses. The nesting chicks are fed lethal quantities of plastic by their parents, who mistake the floating trash for food as they forage over the vast polluted Pacific Ocean.

For me, kneeling over their carcasses is like looking into a macabre mirror. These birds reflect back an appallingly emblematic result of the collective trance of our consumerism and runaway industrial growth. Like the albatross, we first-world humans find ourselves lacking the ability to discern anymore what is nourishing from what is toxic to our lives and our spirits. Choked to death on our waste, the mythical albatross calls upon us to recognize that our greatest challenge lies not out there, but in here».

~cj, Seattle, February 2011

Το φωτογραφικό πρότζεκτ Midway θα συνοδευτεί και από την ομότιτλη ταινία του ίδιου του καλλιτέχνη Chris Jordan. Δείτε το trailer: http://www.midwayfilm.com/

Plastic shores documentary trailer

As global plastic production approaches 300 million tonnes a year, our world faces a growing problem. A third of all plastics are used in disposable packaging that is thrown away moments after use. In the United Kingdom alone, 3 million tonnes of plastic are thrown away every year, over 1% of the total amount of all plastic manufactured on the planet.

‘Plastic Shores’ tells the story of what happens to this plastic when it is thrown away. Most of it makes its way to landfill. Some goes to recycling or incineration. The rest escapes into our environment, and to the world’s oceans… and nobody knows how long it will stay there. Estimates range from decades to hundreds of thousands of years.

Once in the oceans, our trash concentrates in areas called gyres. These are giant currents that rotate between continents, the most well known of which is the Great Pacific Garbage Patch. Here, marine debris washed from the shores of eastern Asia and western North America swirls outweighing plankton, in some studies, as much as 40-1. The Pacific Patch is not alone though with others documented in all the major oceans of the world. Animals mistake plastics for food causing the death of, according to the United Nations, at least 100,000 marine mammals and 1 million sea birds a year.

But this isn’t then end of the story. Plastics break down in the water through sunlight and wave action becoming what are called micro-plastics. These smaller pieces act as a magnet for harmful chemicals such as PCBs and DDT, which have been banned for their harmful effects on people and the environment. When micro-plastics are then ingested by marine organisms, the chemicals are released from the plastic and enter the digestive system. As one organism is eaten by a larger one, these chemicals are transferred up the food chain growing in concentration. At the top of the food chain, where human beings reside, toxic levels of PCBs, DDT, BPA, etc. can be very high indeed causing health problems from diabetes to cancer.

– See more and image gallery at: http://www.sponsume.com/project/plastic-shores#sthash.Jy7cWATv.dpuf